ទួលនំលក់តាមសាលា តស៊ូរហូតក្លាយជាមន្ត្រីទំនាក់ទំនងសាធារណៈនៅADB
“ខ្ញុំធ្លាប់ទួលនំលក់ នៅតាមសាលារៀន តាំងពីអាយុ១០ឆ្នាំមកម្ល៉េះ ព្រោះកាលនោះគ្រួសាររបស់ខ្ញុំមានជីវភាពក្រីក្រ រស់នៅពឹងលើរបរលក់ដូរតិចតួចតែប៉ុណ្ណោះ”។ នេះគឺជាការរៀបរាប់របស់កញ្ញា រស់ សុធា យុវនារី វ័យ២៨ឆ្នាំ ដែលមានប្រវត្តិឆ្លងកាត់ការតស៊ូដ៏កម្សត់យ៉ាងច្រើនមុនពេលក្លាយជាបុគ្គលិកផ្នែកទំនាក់ទំនងសាធារណៈរបស់ ធនាគារអភិវឌ្ឍន៏អាស៊ី (ADB)
ចាប់កំណើតនៅក្នុងគ្រួសារដ៏ខ្សត់ខ្សោយមួយនៅភូមិកំពង់ស្វាយ ឃុំកំពង់ស្វាយ ស្រុកសិរីសោភ័ណ ខេត្តបន្ទាយមានជ័យ ដែលមានចម្ងាយជាង ៣០០គីឡូម៉ែត្រ ពីរាជធានីភ្នំពេញ សុធា បានសម្រេចចិត្តចាកចេញពីភូមិកំណើត និងឃ្លាតឆ្ងាយពីឪពុកម្ដាយ កាលពីឆ្នាំ ២០០២ ដើម្បីបន្តការសិក្សាថ្នាក់បរិញ្ញាបត្រនៅទីក្រុង ដោយសង្ឃឹមថា នាងអាចមានអនាគត ដ៏ភ្លឺស្វាងមួយ។នៅពេលនោះនាង មានអាយុទើប ១៧ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ។
រំលឹកដល់ចំណុចនេះ សុធា ដែលជាកូនច្បង ក្នុងគ្រួសារ ដែលមានបងប្អូនតែពីរនាក់ ចាប់ផ្ដើម រលីងរលោងទឹកភ្នែក ស្ទើរតែទប់មិនជាប់។ នាង និយាយទាំងអួលដើមកថា “វាជាការ សម្រេចចិត្តដ៏លំបាក ព្រោះកាលនោះ ការផ្ដល់តម្លៃ លើសិក្សាភាសាខ្មែរនៅមានកម្រិត ហើយមនុស្សមួយចំនួនមិនសូវ ផ្ដល់តម្លៃចំពោះក្មេងស្រី ដែលឃ្លាតពីភ្នែកម៉ែឪនោះទេ ជាពិសេសក្នុងចំណោមអ្នករស់នៅទីជនបទជាច្រើន។ខ្ញុំដឹងថា មានមនុស្សជាច្រើនបាន ចាប់ផ្ដើមពេបជ្រាយខ្ញុំចំពោះការចាកចេញពីផ្ទះសម្បែង ប៉ុន្តែខ្ញុំមិន អាចបោះបង់ការសម្រេច ចិត្តទេនៅពេលខ្ញុំឃើញឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំរស់នៅយ៉ាងលំបាក”។នាងបន្ត ដោយទឹកមុខ មាំថា “ខ្ញុំមានការប្ដេជ្ញាចិត្តដ៏អង់អាចមួយ គឺពុះពារដើម្បីជួយគ្រួសារ ឲ្យផុតពីភាពក្រីក្រនៅ ថ្ងៃណាមួយ”។
ដោយមើលឃើញពីការប្ដេជ្ញាចិត្តដ៏មុះមុតរបស់កូនស្រី ឪពុកម្ដាយរបស់ សុធា បានចងការ ប្រាក់ដើម្បីទិញម៉ូតូជំនំមួយគ្រឿងឲ្យ កញ្ញា ធ្វើដំណើរ និងសម្រាប់ទិញសម្ភារៈសម្រាប់សិក្សា។
ការជម្នះឧបសគ្គនេះ មិនធ្វើឲ្យ សុធា ខកបំណងទេ។ ក្នុងនាមជាសិស្ស ដែលមានប្រវត្តិរៀន ពូកែចាប់តាំងពីថ្នាក់បឋមសិក្សា រហូតដល់ពេលបញ្ចប់ថ្នាក់ទុតិយភូមិនៅ វិទ្យាល័យសម្ដេច ឪនៃខេត្តបន្ទាយមានជ័យ សុធា ទទួលបានអាហារូបករណ៍ ឬរៀនមិនបាច់បង់ប្រាក់ ពីរបី មហាវិទ្យាល័យ ក្នុងនោះ រួមមាន សាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទកសិកម្ម ជំនាញកសិឧស្សាហកម្ម សាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទ ភ្នំពេញ ផ្នែកគ្រប់គ្រងប្រព័ន្ធ ផ្សព្វផ្សាយ និង សាលាបច្ចេកទេស ថែទាំវេជ្ជសាស្ត្រ ផ្នែកពិសោធន៍។
ដោយសារមានក្តីប្រាថ្នាចង់ក្លាយជាអ្នកកាសែតតាំងពីតូចមកម្ល៉េះ អតីតក្មេងស្រីជនបទ ម្នាក់ នេះ សម្រេចចិត្តបោះបង់ចោលមុខជំនាញដ៏ពេញនិយមទាំងពីរ ទៅចាប់យកជំនាញ គ្រប់គ្រងប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយ ដែលគេស្គាល់ជាទូទៅថា ផ្នែកសារព័ត៌មាន។
សុធា រីករាយណាស់ បន្ទាប់ពីបានចូលរៀនមុខវិជ្ជាដែលខ្លួនស្រឡាញ់ពេញចិត្ត។ ប៉ុន្តែ មុខវិជ្ជាដែលស្ទើរតែគ្រប់មុខជំនាញ ត្រូវសិក្សាជាភាសាអង់គ្លេសសុទ្ធសាធ នោះ បានធ្វើឲ្យ អតីតសិស្សនៅជាយដែនដែលរៀនភាសាអង់គ្លេសបានតិចតួចរូបនេះ ជួបឧបសគ្គដ៏ធំមួយ ទៀត ក្នុងជីវិតជាអ្នកសិក្សា នោះគឺ ការរៀនមិនទាន់សិស្សដទៃទៀត ដែលពូកែភាសាអង់គ្លេស។ ពោលគឺ នាងមិនយកអាចច្បាមយក ពិន្ទុខ្ពស់ដូចកាលនៅរៀនវិទ្យាល័យនោះទេ។
សុធា រំលឹកឡើងវិញថា “វាជារឿងមួយគួរឲ្យឈឺចាប់ណាស់នៅពេលដឹងថាខ្លួនឯងស្ទើរតែមិន ចេះអ្វីសោះ។ ជារៀងរាល់យប់ ខ្ញុំតែងលួចយំ។យំរៀបរាប់ប្រាប់ឪពុកម្ដាយ ដើម្បីបន្ធូរភាព តានតឹង។ ខ្ញុំប្រាប់ខ្លួនឯងថា មិនអាចបកក្រោយបានទេ ហើយខ្ញុំចាប់ផ្ដើមប្រឹងរៀនកាន់ តែខ្លាំងឡើង”។
សុធា ប្រាប់ថា នាងបានចាប់ផ្ដើមពីការទន្ទេញវាក្យសព្ទអង់គ្លេស ចំនួនពីរម៉ោងជារៀងរាល់ ថ្ងៃដោយចាប់ផ្តើមពីម៉ោង៤ទាបភ្លឺ និងចំណាយពេល៣ ឬ៤ម៉ោងនៅពេលយប់ អានសៀវភៅ សរសេរជាភាសាអង់គ្លេស ហើយបានរៀនគួរអង់គ្លេស ក្រៅម៉ោងសិក្សានៅសាលារដ្ឋ។ មួយរយៈក្រោយ មក នាងបានតាមទាន់សិស្សរួមថ្នាក់។
សូមរំលឹកថា មិនខុសពីយុវវ័យមកពីទីជនបទជាច្រើនផ្សេងទៀតទេ ពេលមកដល់ភ្នំពេញដំបូង សុធា បានរស់នៅផ្ទះបងប្អូនរយៈពេលខ្លី មុននឹងប្ដូរទៅរស់នៅបន្ទប់ជួលដ៏តូចមួយ ជាមួយមិត្តភ័ក្ដិស្រីៗ ពីរឬបីនាក់ទៀត។ ដោយហេតុថា នាងទទួលបានប្រាក់ជំនួយពីឪពុកម្ដាយតែ ៥០ ដុល្លារ ឬ២០ម៉ឺនរៀល ប៉ុណ្ណោះ ក្នុងមួយខែ សម្រាប់រ៉ាប់រងការស្នាក់នៅ ហូបចុក និងសំលៀក បំពាក់ ដូច្នេះនាងពុំមានលទ្ធភាពរៀនសាលាល្អ ឬថ្លៃៗនោះទេ។ នាងបាន សុំ គ្រូបង្រៀន វេយ្យាករណ៏ នៅសាលាបាក់ទូក រៀនដោយបង់ថ្លៃត្រឹមពាក់កណ្ដាល គឺមួយម៉ោង ៥០០ រៀល។ ជាទូទៅ កញ្ញា ចំណាយប្រាក់តែ ១៥០០ រៀល ប៉ុណ្ណោះ សម្រាប់បាយមួយពេល គឺបាយ ៥០០ រៀល និងសម្ល ១០០០រៀល។
នៅឆ្នាំ ២០០៤ ពេលដែលកំពុងសិក្សានៅឆ្នាំទី២នៅឡើយ សុធា បានទទួលបានការងារមួយជាអ្នកទីផ្សាររកពាណិជ្ជកម្មឲ្យកាសែត ក្នុងស្រុកមួយ ដោយចាប់ផ្ដើមទទួលបានប្រាក់ខែដំបូង ៥០ដុល្លារ។ នាងបានប្រើពេលថ្ងៃត្រង់ ដោយមានពេលខ្លះអត់អាហារ ទៅដើររកពាណិជ្ជកម្មនាកណ្ដាលថ្ងៃ ដោយហេតុថា នាងត្រូវរៀនទាំងព្រឹក និងថ្ងៃ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ប្រាក់បៀវត្សនេះ បានផ្ដល់ឱកាសឲ្យនាងរៀនភាសាអង់គ្លេសបានច្រើន ជាងមុន និងសម្រាលបន្ទុករបស់ឪពុកម្ដាយនាង។
មួយឆ្នាំក្រោយមក សុធា បានចាប់ផ្ដើមសរសេរអត្ថបទព័ត៌មានអោយកាសែត និងទស្សនាវដ្ដី មួយចំនួន ក្នុងស្រុក ដែលអាចឲ្យនាងរកចំណូលបន្ថែមទៀត ដោយប្រកាន់យ៉ាងដាច់ខាតនូវ ក្រមសីលធម៌របស់អ្នកសារព័ត៌មាន។ នាងបានផ្ដើមរួមចំណែកផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារ ចាប់តាំងពី ពេលនោះមក។
ការតស៊ូ និងការអប់រំ បានជួយសុធា ឲ្យក្លាយជាអ្នកកាសែតស្រីម្នាក់ ដែលមានទេពកោសល្យ ច្រើនយ៉ាង។ ក្រៅពីសរសេរអត្ថបទឲ្យស្ថាប័នព័ត៌មាន ក្នុងស្រុក នាងគឺជាអ្នកនិយាយព័ត៌មាន ជាតិ និងវិភាគព័ត៌មានអន្តរជាតិ នៅស្ថានីយទូរទស្សន៍ប៉ុស្តិ៍លេខ ៥ បានយ៉ាងល្អ ហើយក៏បាន សរសេរ ព័ត៌មានឲ្យគេហទំព័រព័ត៌មានអន្តរជាតិមួយចំនួនផងដែរ។
មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ នាងអាចដណ្ដើមបានអាហារូបករណ៍ជាច្រើននៅឯបរទេស ដែលនាំ ឲ្យនាងបានស្គាល់ប្រទេសរីកចំរើននានា ក្នុងពិភពលោក និងទទួលបានជំនាញ បន្ថែម ក្នុងផ្នែក ទំនាក់ទំនង។ សុធា ប្រាប់ថា នាងបានធ្វើដំណើរទៅជាង ១០ប្រទេស ក្នុងនោះរួមបញ្ចូល ទាំងប្រទេសក្នុងទ្វីបអាស៊ី និងអឺរ៉ុប ដូចជា ប្រទេសបារាំង ហុល្លង់ និងអាល្លឺម៉ង់ ជាដើម។ក្នុងពេលកំពុងសិក្សានេះ នាងក៏បានឆ្លៀតធ្វើការពាក់ព័ន្ធ នឹងប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយនៅឯបរទេសផងដែរ។
ឆ្នាំ ២០០៦ សុធា បានបញ្ចប់ថ្នាក់បរិញ្ញាប័ត្រផ្នែកគ្រប់គ្រងប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយជោគជ័យ។ ដើម្បីសម្រេចបានក្តីប្រាថ្នាគេចផុតពីភាពក្រីក្រ នាងបានធ្វើការជាច្រើនកន្លែង ក្នុងពេលតែ មួយ ដោយបានចូលប្រឡូក ក្នុងវិស័យការងារ ផ្នែកប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយជាតិ និងអន្តរជាតិជាច្រើន ក្នុងនោះមានទីភ្នាក់ងារសារព័ត៌មានបារាំង (AFP) វិទ្យុសំឡេង សហរដ្ឋអាមេរិក(VOA) គេហទំព័រវិទ្យាសាស្ត្ររបស់អាមេរិក ទស្សនាវដ្ដីអង្គរធំ ទស្សនាវដ្ដីប្រជាប្រិយ និងធ្វើជាអ្នកបកប្រែរឿងភាគនៅទូរទស្សន៍ប៉ុស្តិ៍លេខ៥ជាដើម។ ការងារទាំងនេះ បានបន្សល់ទុកពេលសម្រាក តិចតួចបំផុតដល់នាង។
នៅចុងឆ្នាំ ឆ្នាំ ២០១០ សុធា បានចូលបម្រើការងារនៅធនាគារអភិវឌ្ឍអាស៊ីទទួលបន្ទុក កិច្ចការទំនាក់ទំនងសាធារណៈ។ ធនាគារអភិវឌ្ឍអាស៊ី ដែលជាដៃគូអភិវឌ្ឍន៍របស់ រដ្ឋាភិបាលកម្ពុជា បានផ្ដល់ឱកាសឲ្យនាងបន្តចូលរួមចំណែកអភិវឌ្ឍសង្គម និងសេដ្ឋកិច្ច របស់ប្រទេសនេះ។
ជាង១០ឆ្នាំកន្លងផុតទៅ ក្មេងស្រី ដែលធ្លាប់តែជួលបន្ទប់គេនៅម្នាក់នេះ មានលទ្ធភាពទិញ និងសង់ផ្ទះមួយល្វែងកម្ពស់៣ជាន់ដ៏ ប្រណិត នៅទីក្រុងភ្នំពេញ និងមានរថយន្តជិះសមរម្យ។ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ នាងក៏កំពុង រួមចំណែកជាមួយឪពុកម្ដាយ ដើម្បីបើកហាងលក់គ្រឿង សង្ហារឹមនៅខេត្តព្រះវិហារ ផងដែរ។
សុធា ចាត់ទុកថា នេះជាការរីកចំរើនមួយដ៏ត្រចះត្រចង់ ក្នុងជីវិតរបស់នាង ប៉ុន្តែ វាមិនមែនកើត ឡើង ដោយចៃដន្យនោះទេ។ នាងនិយាយថា “មនុស្សម្នាក់ៗត្រូវតែមានមហិច្ឆតា គោលដៅ និងការពុះពារដើរសំដៅទៅ គោលដៅនោះ។ ការចុះចាញ់នឹងការលំបាក នឹងនាំមកនូវ ការបរាជ័យ ព្រោះគ្មានភាព ជោគជ័យណា ដែលអាចកើតឡើង ដោយឯកឯងឬគ្មានការ តស៊ូនោះទេ”។
សុធា ប្រាប់ថា កម្លាំងចិត្តដ៏មហិមានេះ បានពីការមើលឃើញការតស៊ូយ៉ាងលំបាកលំបិន របស់ម្ដាយឪពុកនាង។
នាង និយាយដោយទឹកភ្នែករលីងរលោងថា “ភាពជោគជ័យនេះបានធ្វើឲ្យឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំ ញញឹម នេះហើយជាក្ដីស្រមៃដ៏ធំបំផុត ក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ”។
ក្ដីប្រាថ្នា បន្ទាប់របស់ សុធា គឺការបន្តការសិក្សាផ្នែកការអភិវឌ្ឍន៍ទំនាក់ទំនង នៅឯបរទេស ដែលនឹងបង្កើនជំនាញរបស់នាង ក្នុងការដោះស្រាយវិបត្តិទំនាក់ទំនង៕
http://news.sabay.com.kh/articles/491519
ទួលនំលក់តាមសាលា តស៊ូរហូតក្លាយជាមន្ត្រីទំនាក់ទំនងសាធារណៈនៅADB
Reviewed by ញឹប សុខឡា
on
9:25 PM
Rating:
Reviewed by ញឹប សុខឡា
on
9:25 PM
Rating:
